De meeste sjaals lukken in één keer. Ik merk dat ik nu zo’n vaardigheid krijg in het ecoprinten dat ik bij de meeste sjaals zo tevreden ben dat ik ze verkoop- of cadeau waardig vind.
En toch, zo heel af en toe en meestal ook heel onverwachts, rol ik na het stomen een sjaal uit die ik meteen afkeur. In het begin wilde ik er een soort B-serie van maken die eventueel goedkoper de deur uit kunnen. Maar ik heb gemerkt dat ik dan niet achter die verkoop kan staan en dat voelt niet goed. Best grappig dat anderen vaak wel enthousiast zijn en iets zien in de sjaal.
Maar als ik er zelf niet achter kan staan, dan belandt deze toch in mijn atelier aan een rek. Ze hangen daar dan tot ik inspiratie krijg voor een tweede print, meestal in een donkerdere tint.
Zo hing er al maanden een, qua kleur prachtige sjaal in felle blauw-groene tinten aan het rek te wachten op een herprint.
Deze week kreeg ik de inspiratie voor één van deze mislukte sjaals en heb ik de laatste bladeren van mijn kleine walnootboompje in de tuin geplukt en ben ik aan de slag gegaan. Ik vond nog wat losse, gedroogde kersenboom bladeren op de vensterbank in mijn atelier waar ik het geheel mee opvulde.
Het viel me al op dat het blauwe in de sjaal van een wat sterkter pigment is en ook nog steeds afgaf bij het uitspoelen van de voorbeits. Stiekem hoopte ik dat deze nog een beetje zou mengen met de zwarte verfeken die ik over het geheel bedekte.
Vervolgens heb ik de boel stevig ingerold, verbonden en de sjaal in de stoompan gelegd. Daarna ben ik lekker mijn bed in gekropen. De pan en de nacht doen het verdere werk.
Als je dan ’s morgens vroeg op de bank aan je eerste kop koffie zit en je weet dat je nog een sjaal in de pan ligt te wachten om uit te rollen voordat je naar je werk gaat, dan geeft dat extra kriebels!
En wat een heerlijk moment als je ziet dat de sjaal er prachtig uitkomt. En ja! Het blauw heeft zich iets vermeng waardoor de sjaal niet overal diep zwart is geworden.
Gebruikte bladeren: walnoot, sierkers
